Ik schatte hem Noors. Hij zong in een winkelstraatje in Rome een nummer van Status Quo en speelde daarbij gitaar. De drukte van de dag was aan het afnemen.  Een wat zwaarlijvige, goedgeklede winkelier met forse snor stond in de deuropening van zijn lederwarenwinkel, in de avondzon. Hij keek en luisterde naar de jongen met zijn Kurt Cobain-haar en afgeragde gitaar.

Wat de Italiaanse winkelier dacht viel niet direct uit zijn blik op te maken. Misschien dacht hij wel niets, blij even zijn gemak te kunnen nemen. Of zou hij net als ik zijn geraakt door de steady doorspelende straatmuzikant? Niet omdat die zo’n briljante performer was, maar meer omdat hij was wie hij was, zonder terughoudendheid. Zijn niet accentloze Engels ontroerde als hij vol overgave “Rockin’ all over zie world” zong, gevolgd door “and I like it,  I like it, I like it, I li-li-like it”. Een voetballer die juicht na een doelpunt, daar leek zijn zingen en spelen op. Maar dan midden in een al bijna verlaten winkelstraat, zonder coach, medespelers of speciaal voor hem gekomen publiek. Hij was de vleesgeworden “het leven is een feest, maar je moet zelf wel de slingers ophangen.” Ik denk dat die winkelier in zijn deuropening hem daarom zo aandachtig stond op te nemen.